Aşk öldürür mü? Aşk gibi üzerine onlarca filmin, yüzlerce kitabın yazıldığı, kutsallaştırılan bir duygu gerçekten öldürebilir mi? Aslında herkes biraz bencildir. Aşık insan bile bir yerden sonra kendini düşünür, kendine sunulan hayatın içinde ne kadar mutlu olduğunu ve daha çok mutlu olmak için neler yapabileceğini düşünmeye başlar. Belki ,bazen, aşık olduğu kişiyi öldürmek zorunda hissedebilir kendini.
Amour, “öldüren aşk”ı konu alan bir film. Yönetmeni Micheal Haneke. Haneke 20. yüzyıla damga vurmuş Alman bir yönetmen. Kendisinin yönettiği pek çok film olmasıyla birlikte psikoloji ve felsefe lisans eğitimini tamamlayıp kariyerine film eleştirmeni olarak başlamıştır. Daha sonra Almanya’da bir kanalda editörlük yaparken yönetmen olma kararı almıştır. Filmleri genelde Almanca, Fransızca ve İngilizce dillerinde çekilmiştir. Oldukça başarılı olan Haneke, Altın Palmiye ödüllerine sahiptir ve bir filmiyle de Oscar’da yarışmıştır. Pek çok değerli filmin yönetmeni olan Haneke’nin Amour filmi oldukça ilgi çekicidir. Psikoloji ve Sinema dersinde tartışmalara açık bir filmdir.
AMOUR
Georges ve Anne birbirini çok seven yaşlı bir çifttir. Anne piyanisttir ve öğrencileri vardır. Bir gün aniden Anne’nin sağ tarafında felç oluşur. Filmi izlerken felcin her evresine yakından tanıklık etmeye başlarsınız. Çok yavaş ve oldukça zorlayıcı bir süreç Anne ve Georges’i bekler. Kendilerinden uzakta yaşayan Eva adında bir kız çocukları var fakat Eva fazlasıyla kendi hayatına yönelmiş, olayların gerçekliğini fark edemeyecek bir kişiliğe sahiptir. Anne felç geçirdikten sonra Georges uzun bir süre eşinin bakımını tek başına üstlenir. Hastalık ilerledikçe durumla baş edemez olmaya başlar ve hemşire tutar. Aslında bu süreçte 2 hemşire tutar fakat biri çok iyiyken birinin oldukça kötü olduğunu görür. Anne’nin durumu her gün biraz daha kötüleşir. En sonunda konuşamaz ve hareket edemez bir duruma gelir. Filmin sonunda ise Georges aşık olduğu kadını öldürür, daha sonra kendi de intihar eder.
Filmin başlarında Georges rüyasında eşini öldürür ve kan ter içinde uyanır. Filmin sonunda ise bu eylemi gerçekleştirir. Yaptığı şey bilinçdışının gerçek dünyaya yansıması olabilir. Çünkü eşinin bütün bakımıyla tek başına ilgilenmek zorundadır ve oldukça zorlanmaktadır. Aynı zamanda ara ara annesini ziyarete uğrayan Eva, Anne konuşamaz bir haldeyken bile eşiyle yaşadığı sıkıntılardan, borçlardan ve para mevzularından bahseder. Burada da şehirleşme ile kopan aile bağlarıyla birlikte derin ve sessiz yalnızlığı oldukça güzel aktardığını düşünüyorum. Bütün bu engeller ve olumsuzluklara rağmen Anne ve Georges’in oldukça güzel bir iletişimi var. Durum ne kadar kötü olursa olsun bir şekilde anlaşmaya çalışıyorlar hatta bunu başarıyorlar fakat filmin sonlarına doğru Georges, Anne yemek yemiyor diye ona şiddet uygular. Kötü olan hemşirelerden biri de Anne’ye oldukça kötü davranır ve Georges’e hakaretler yağdırır. Burada da bir hastanın yaşadığı zorlukları ve bir bakım verenin yaşadığı tükenmişliği verme konusunda oldukça başarılı. Georges her ne kadar yıpranırsa yıpransın eşine veya bir hastaya şiddet uygulamasının açıklanabilecek herhangi bir tarafı olduğunu düşünmüyorum fakat bir bakım veren olarak yaşadığı zorlukları aktarma noktasında oldukça başarılı bulduğum bir film. Filmin sonlarında ise eşine çocukluğundan bir hikaye anlatır. Çiçeklerden bahseder ve eşi öldükten sonra hem çevresini çiçeklerle kaplar hem de lavaboyu bir sürü çiçekle doldurur. Bu durum, ya kendi de intihar edeceği için mezarına götüremeyeceği çiçekleri sembolize eder ya da çocukluk öyküsünde bahsettiği mutluluk hikayesinin sonunda bulunan çiçekleri sembolize eder. Yani artık eşiyle uğraşmak zorunda kalmayacağını sembolize eden mutluluk. Bütün bunlara rağmen filmin sonunda öldüren bir aşkla karşılaşıyoruz. Psikolojik anlamları oldukça derin, üzerine düşünülüp tartışılması gereken, değerli bir film olduğunu düşünüyorum
Commentaires