İnsanı bir yere bağlayan nedir? Kalmak için, hayat mücadelesine orada devam etmek için bulduğu sebeplerdir. Yaşamak için bir sebebe nasıl ihtiyacımız varsa, yaşamımızı devam ettirdiğimiz bu yerde kalmak için de önemli bir sebebe ihtiyacımız vardır. Şimdi düşünelim; yaşamak için bile zor sebep buluyorken, bir insan bir yerden neden kopamaz?
Aslında her insan kendini arar hayatı boyunca. Yaşantılarıyla, deneyimleriyle oluşan benliğini yaşatmak ister özgürce. Kendisi olabilmek, kendi haliyle var olabilmek için yollar arar. Geçmişinden getirdikleriyle geleceği için kurduğu düşleri harmanlar ve bir düşünce biçimi oluşturur kendi içinde. Bunu en doğru, en güzel ifade edebileceği yeri arar. Kimisi şanslıdır, hemen bulur çok da aramadan. Kimi ise hayatı boyunca arasa da bulamaz. Çünkü insan bazen bilemez; aradığı bir şehir veya ülke mi, yoksa bir insanın kalbi midir?
İnsan; hayalleriyle, umutlarıyla, korkularıyla, acılarıyla bir bütündür. Her biri onun bir parçasıdır. Onlarla var olmuştur, onlarla büyüyecektir. İnsanın kendine yaptığı belki en büyük kötülükse bunları saklamaya çalışmaktır şüphesiz. Önyargılarla, aşağılayıcı surat ifadeleriyle dolu zihinlerin olduğu bu dünyada bunu saklamaya çalışmak çok da doğaldır tabii. Ama öyle bir yer vardır ki, burada bizi biz yapan hiçbir şeyi saklamaya ihtiyaç duymayız. Bağıra çağıra söylemeye de ihtiyaç duymayız. Çünkü biliriz ki biz sussak bile orada bizim içimizden geçen her neyse bilinir, hissedilir. Orada huzurlu, umutluyuzdur ve tam orada en güçlü. Belki de hayatımız boyunca bulmak için çırpındığımız huzur işte tam orasıdır. Gitmemiz, var olmamız gereken yeri bulduktan sonra huzur da mutluluk da gelecektir belki de. Kim bilir?
Bir yer var, evet. Daha önce hiç gitmedim belki, hiç orada var olmadım. Ama biliyorum, benim yerim orası. Orada olmayı hayal ederken bile mutluyum ve güçlüyüm. Hayallerimde en çok orada özgürüm ve en çok orada kendim gibiyim. Bu yüzden biliyorum ki benim varmak istediğim, var olmak istediğim yer tam olarak orası. Şu an bile düşünürken orada olmak benim için öyle uzak bir ihtimal ki, kilometrelerle hesaplanamayacak kadar uzak. Ve hissettiğimse, ben zaten oradayım. Elimi kalbime her götürdüğümde sesini duyduğum, gözlerimi her kapattığımda suretini gördüğüm o yer zaten benim içimde. Oraya gidemem, çünkü zaten tam oradayım. Ama istediğim kadar da uzansam tutamam, yollar aşsam da varamam. Öyle de uzak. Ben içimdeki bu gurbeti nasıl bitireyim?
Ben nereye gitsem bu gurbet hissi benimle gelir. Dünyanın en güzel yeri bana dar olur, ondan uzak olduğum müddetçe. Ve onunla olduktan sonra her yer benim için saray. Bunun hayali beni yaşatırken, hayata bağlarken, hasreti yavaş yavaş öldürüyor. Vuslata eremediğim her gün inancım azalıyor. Ve sonra yine düşlerimde var oluyor, beni hayata daha da sıkı bağlıyor. Özgürce sevdiğim, kendi irademle bağlandığım bu hayal bana nefes oluyor. Beni her gün uçurumların kenarından alıyor. Öyle büyük bir inançla bağlıyım ki, öylece teslim oldum ben o hayale. Sonunu düşünmeden, uğruna vermek zorunda olduğum savaşlara aldırış etmeden. Sadece hayalini kurdum ve inandım. Olacak gibi olsa canımı bile ortaya koyarım hiç çekinmeden. Çünkü benim hayatım bu hayal. Onun gerçek olma ihtimali.
Şimdi düşünüyorum; ben bu hayali kurmayı kendim seçtim. Kendim buldum, kendim sevdim, özgürce sevdim sonunu düşünmeden. Önceleri kendimi geri çekmeye, hislerimi bastırmaya çalışsam da sonradan gördüm ki kurduğum bu hayal bana kendimi verdi. 24 Yıl boyunca her yerde, herkeste aradığım özgür neşeyi verdi. Bu öyle paha biçilemez bir histi ki ondan vazgeçmeyi hiç düşünmedim. Ne olursa olsun, kim ne derse desin o hayalin peşinden gittim. Elimden gelen en iyi şeyi yaptım, sevdim ve inandım. Ben şimdi o hayalimi de, onun bana hissettirdiklerini de kimseye anlatamam. Anlatsam da anlayamazlar, bilirim. Umarım ki herkes en uzakları bile yakın edebilen böylesi bir hayalin içine düşer. Başka türlüsü güç çünkü bu kötülüklerle dönen dünyada hayal kurup yaşamanın ve yaşatmanın. Ve yine dileğim odur ki; böyle güçlü inançlarla kurulan her hayal gerçek olsun, yaşansın ve yaşatılsın.
Comments