Aylarca hatta yıllarca bende kopuk olan şeyi arayıp durdum. Şansım biraz olsun varsa eğer bulurum sandım. Sonradan anladım ki bende yitip giden tek şey mazinin genzime dolan tozuymuş yalnızca. Aradım ki kapı aralığından sızan boşluk gibi içimdeki karanlık değmesin sana. Üstelik hayatım boyunca tek suçun bende olduğuna da inandım. Sanki herkes masumdu. Herkes beyazdı. Herkes çocuktu. Acizce bir düşünceydi belki ama zavallı bir siyaha sığınmak daha iyi geliyordu. Görünmemek, küçücük hissetmek iyi hissettiriyordu. Şimdi dönüp bakıyordum da beni korumak isteyen herkes bana açılan çukura bir kürek daha atmış aslında. Şimdi görüyorum ki zamanında onun beyazına toz kondurmamak için kendimi kirletmişim yıllarca. Ve biliyorum ben kendimden yediğim tokadı kimseden yemedim bugüne kadar. Ve diyorum ki bunca şeyin yanında yasalar ve kurallar kadar sende masum değildin. Beni korumaya çalışma halin itti beni bu çukura. Kendinle olan savaşta ben yenildim amansızca. Şimdi sen söyle ben senin hangi kuralının isyancısıydım? Şansımı da buldum, genzime dolan tozu da temizledim aslında, yitip giden onca yılın ardından kanadı kırık bir kuşum hala. Siyahtan beyaza dönmüş ama içindeki sevgiye hep küsmüş.
Comments