Özledim...
Sevdiğim, ama uzakta olan bütün insanları.
Deniz kenarındaki banka oturup martıların dans edişini seyretmeyi...
Kumsalda yürümeyi...
Hırçın dalgalarla boy ölçüşmeyi...
Karın yağışını izlerken salep içmeyi...
Dostlarla beraberken fütursuzca attığımız kahkahaları...
Mavi düşleri...
Pembe gülüşleri...
İnadına yenilmeyişleri...
Özledim...
Yağmurda yürürken sırılsıklam olan saçlarımın kokusunu...
Yağmur damlalarına karışan gözyaşlarımı...
Bulutlardan ev yapmayı...
Bisiklete binip kilometrelerce pedal çevirmeyi...
Özledim...
Çocukluk hayallerimi...
Yere düştüğümde kanayan dizimin acısını...
Teneffüs zilinde başlayan tatlı koşuşturmacaların ders zi- liyle sona ermesini...
Özledim...
Güneşe göz kırparken ettiğim tebessümleri... Yıldızlarla sohbet etmeyi...
Okuduğum masallarda kaybolmayı... Kendimi dinlemeyi...
Özledim...
Beni, ben yapan şeylerin hepsini... Fadime Arslan/ Zihnimin Memleketi 📚🖋️📖☕
תגובות