Zamanın körpe mahkûmu olduğunda...
Kimseye bir şey sormamayı da öğreniyor insan.
Öğreniyor elbet ve fakat
Nedendir bilinmez,
Yine de hep bir başkasına muhtaç.
Ne yazık…
Öğrenmek istediğiniz “şeyi” sizin algoritmanıza,
Bir başkasının kusursuz bir şekilde yerleştirmesi ve bundan,
Mükemmel bir uyum beklenmesi mümkün değil.
Hayat, önce bir başkasına sonra,
Kendine soru sormayı bıraktığın anda,
Ne kadar da şirret oluyor.
Geçmiş karşımda ‘gördün mü’ diyor.
Kabulleniyorum…
Zor olacak ama boynumu büküp kabulleniyorum,
Çünkü gücüm tükenmiş bu anlamsızlık çukurunda.
Son kalan kırıntıları da bu dünyada görmekten bıktığım,
Usandığım ‘duyarsızlık’ için harcayacağım.
Bir meramın olsa da iletsen, hazır yağmur varken,
Kimse de anlamaz ağladığını.
Hanidir aralık bir kapı bekliyorsun…
o işte…
Yapma onu sen de biliyorsun,
Tüm kapılar sıkı sıkıya kapalı!
コメント