Çok değil biraz zaman önce
Gülüşleri yüzünde çocuklardık biz de.
Birileri geldi sonra, bizi düşünüyor gibiydiler oysa.
Boyları uzundu, sivri pençeleri vardı.
Her şeye karıştılar.
İplerini kestiler birer birer uçurtmalarımızın
Dilleri zehirli oklardı.
Konuştular kalplerimiz dağlandı.
Belli ki eğitimli nişancılardı.
Sırtımıza attıkları her hançer saplandı.
Önce gülüşlerimiz kayboldu.
Sonra kağıttan helvamız daha yiyemeden,
Elimizde kuruyup gitti.
Büyüttük sizi "Ne güzel ya işte." dediler.
Koşup eğlenmemiz gereken zamanlardan alıp
Bizi hayatın serin sularına bıraktılar.
Çoğumuz yüzme bilmiyordu, boğuldu.
"Öğrenmiş olsaydınız." dediler.
Bir ora bir bura derken savrulduk.
Bazen öyle sert çarptık ki duvarlara
Kolumuzu, kanadımızı bıraktık.
Her gece bir sokak lambası altında,
Çocuk yanımıza ağladık.
Ama bir kere küstürmüştük.
Çok istesek de bir daha bulamadık.
Comments