Hakikat ile tahayyül arasında bir yerde; dikişli bir kalbin şiiri yazılıyor.

Bir apartmanın onuncu katından düşmüş duygularım,

Geçen geceler mahşer olmuş dünyama.

Günler usul usul ardı ardına geçerken,

Oyulmuş fotoğraflar gibi, darmadağın olmuş en güzel hayallerim.

Heybemde sisli şiirlerim kalmış.

Yirmili yaşlarım en güzel yaşlarım olacakken, esir olmuş gökte ayın dördüne.

İnsan anlatamadığını göğsünde uyutur,

Atlatamadığım ne varsa, gözlerimde nişan gibi taşıdım yıllarca.

Bir bebeğin ağlayışı bile, kulaklarıma acı bir haykırış oysa.

Gül bahçelerine değilde, diken bahçelerine serpilmiş ruhum.

Gam vurmamış farzederim, gözlerimin limanına.

Vurulmamış sayarım, göğümdeki kuşları

Hapsederim korkularımı soluğuma.

Susarım, büyümüşlüğüm gelir aklıma.

Huzur vermeyen uykulara, baktığımda iyileştirmeyen bütün aynalara inat,

Yine de iyileşiyorum;

İyileşiyorum,

İyileşiyorum,

İyileşiyorum,

Kalbimi dağlayan her sızıya rağmen, göğün maviliğinin hatrına iyileşiyorum.