Kafamın içine düşüncelerimi sığdıramıyorum. Bilmiyorum bu zekilikten mi cahillikten mi dolayı böyle. Zaten vücudumdaki hiç bir şey normal çalışmıyor bu aralar. Kalbim egemenlik kurmaya çalışırken ruhum ha gayret diye ittiriyor arkadan. Midem saçma sapan yaşayanlara kusarken ulu orta sokaklarda her şeyi fazla anlamaktan hoşnut olmuyor empatim. Ama bakarsanız normalim. Ama görmek isterseniz bir nebze zifiride kalıyorum. İnadına da ilerliyor her şey. Dudakta duran sigaraların sayısı artıyor belki. Duruşları eksiliyor sokak lambalarının. Akışına bırakılan tek yer eczaneler. İşte o yüzden aklı yarım kalanların hayatları daha tam. Ve biz zavallı yarım insanlar, yağmurun altında özgürce şarkı söyleyebileceğimiz, haksızlıklara boyun eğmediğimiz, durușlarımızı insanlara göre şekillendirmediğimiz bir yaşamda buluşuruz umarım. Çünkü böylesi çok güç böylesi çok korkunç. Bir çocuğun karanlıkta su içmeye kalkması gibi bir şey bu. Umudumuz var ama korkumuz yavaşlatıyor adımlarımızı. Bu devirde delirenler çok şanslı.
Comments