Hep kaçtıklarımıza yakalanırız. Yaşam belki de yolda oynanan bir saklambaçtır. Bu saklambacın ebesi de sobeleneni de hep aynı kişi....

Önce sessizlik gümbür gümbür geldi. Kulaklar sağır, Nefesler tutulmuş. Selam verilir miydi? Ne yapılmalıydı? Kim kime ne borçluydu?...

Küçük şeylerle mutlu olmayı kim öğretmişti bana? Bunun hep daha azıyla yetinmeye mahkum bırakılmak olduğunu neden söylememişlerdi daha...